Á bak við verk Steinunnar liggur ítarleg rannsóknavinna á arfleið íslenskra textíl hefða með
áherslu á vefnað og Röggvafeld. Ull íslensku sauðkindarinnar er í tvennu lagi, innra lagið hennar
nefnist þel og sér þelið til þess að heitt loft sé næst húð kindarinnar og heldur því á kindinni hita.
Ytra lagið nefnist tog, það er lengra og grófara en þelið og býr yfir þeim eiginleikum að vera
vatnsfráhrindandi. Vegna þessa eiginleika var togið notað í Röggvafeld, en feldurinn var notaður
sem skikkja á tímum víkinga og fram eftir öldum. Röggvafeldur er vaðmáls ofið efni þar sem
togið er ofið í með ullarbandi. Vaðmál er stígið á fótstig 1,2,3,4 og svo endurtekið. Í verkum
Steinunnar braut hún það ferli upp, með því að stíga mismunandi, eftir verkum. Reyfin sem
notuð eru í verkinu koma frá bænum Æðaroddi rétt utan við Akranes.
Steinunn hefur um árabil rannsakað þjóðbúninginn og hefur sótt nokkur námskeið hjá
Heimilisiðnaðarfélaginu til að afla sér þekkingar. Litavalið í verkinu var innblásið af
blómstursaumi, en hann var saumaður neðst á pils faldbúningsins. Ullin var jurtalituð af
Steinunni eins og tíðkaðist með garn sem notað var í blómstursaumi.
Meginmarkmið rannsóknarinnar var að sýna fram á notagildi Röggvafeldsins í dag sem voð fyrir
klæðnað. En sniðin sem eru að finna í vefnaðinum eru innblásinn af þjóðbúningum.
Það er Steinunni mikilvægt að huga að umhverfismálum og þeirri gríðalegri sóun sem á sér stað í
textílheiminum og nota þá heldur efni sem fara vel með jörðina, efni sem þjóðin hefur dregið
innblástur frá öldum saman.
